در اوایل ۱۳۴۳، در حدود بیست روز پس از سخنرانی امام خمینی در مسجد اعظم در رابطه با حادثه‌ی پانزده خرداد، اعلامیه‌ای تحت عنوان بانوان ترقی‌خواه قم منتشر شد. این اعلامیه که به صورت دو صفحه‌ی فتواستنسیل چاپ شده بود، به وسیله‌ی ماشین‌های لندرور که ماشین متعارف ساواک بود. در سراسر قم پخش گردید.
در اعلامیه‌ی مذکور نسبت به امام رضوان الله تعالى علیه و هـم چنین آیت‌الله شریعتمداری بسیار فحاشی کرده بودند و حتی تهدید کرده بودند که خانه‌هایشان را روی سرشان خراب می‌کنند.
مسلم بود که این چنین بانوان ترقی‌خواهی در قم نبوده و این کار توسط ساواک انجام گرفته بود و به این صورت می‌خواستند وانمود کنند که زنان به اصطلاح ترقی‌خواه قم با فعالیت‌ها و اقدامات امام خمینی به طور کلی روحانیت مخالف هستند.
در هر صورت انتشار این اعلامیه، موجی از خشم و نفرت را در میان مردم و روحانیت برانگیخت و به این خاطر برای امام بسیار نگران بودند؛ ولی امام خمینی در رابطه با این مسأله به مردم فرمودند که: اینها به من فحاشی و جسارت کرده‌اند، شما به هیچ وجه خودتان را ناراحت نکنید و آنان باید بدانند که هیچ‌گونه ترس و واهمه‌ای از تهدیدهای آنها ندارم و همواره فعالیت خود را در مبارزه با رژیم پهلوی ادامه خواهم داد.
یادم است که ایشان در ادامه‌ی صحبت‌هایشان فرمودند: پیامبر اسلام {ص} و حضرت علی {ع} هنگامی که از دنیا رفتند، شصت و سه سال داشتند و من نیز شصت و سه سال دارم و لذا اگر به دست اینها کُشته شوم، چه بسا که به آرزویم رسیده‌ام و آنها باید به فکر خودشان باشند که اگر از دنیا بروند، تازه اول گرفتاریشان است.
در این هنگام جمعیتی که پای صحبت ایشان بودند با شنیدن کلمه استرجاع همه گریه کردند. من نیز که از نزدیک سخنان ایشان را که در مسجد اعظم قم ایراد شد گوش می‌کردم بسیار ناراحت و متأثر شدم.
