آیت الله طالقانی در هنگام فوت حدود هفتاد سال داشت، هر چند که سال ها مبارزه در راه آرمان های اسلامی و انقلابی و سال ها زندان، شکنجه و تبعید، چهره وی را رنجورتر و پیرتر نشان می داد.
در عزای آقای طالقانی تقریبا تمام گروه های سیاسی، اعلامیه های همدردی صادر کردند و مجالس عزاداری بر پا داشتند. من در یکی از این مجالس سخنرانی کردم با ذکر خاطراتی از ایشان گفتم: حرف های ایشان و موضع گیری هایشان به مبارزه جهت می داد و در مردم نقش تعیین کننده داشت. او به مبارزه اعتبار داد و به این مبارزه ایمان داشت و سست نمی شد.
اما در این میان سوءاستفاده گروه های سیاسی مخالف، به ویژه منافعین {مجاهدین خلق}، و گروه های چپ از چگونگی فوت آقای طالقانی، تاسف ما را برانگیخت. آنها کوشیدند در سکته قلبی وی به این بهانه که ایشان بدون اظهار ناراحتی، ساعتی پیش از سکته با سفیر شوروی ملاقاتی طولانی داشته است، شک و شبهه ایجاد کنند و با متهم کردن نیروهای انقلابی به کوتاهی در حفظ سلامت آیت الله و با اظهار اینکه در هنگام سکته، وی در خانه تنها بود و حتی تلفن خانه اش قطع شده و وسیله ای برای بردن ایشان به بیمارستان هم وجود نداشته است، بر جوّ شایعات افزودند.
هدف آنها از ایجاد چنین جوّ ناسالمی، بهره برداری سیاسی برای ایجاد و گسترش مخالفت و ضدیت با شورای انقلاب و خصوصاً با مجلس خبرگان بود و حتی اگر می توانستند، می خواستند بر علیه امام نیز موضع گیری کنند.
خوشبختانه حضور به موقع دولت و اعلام مرحوم دکتر کاظم سامی در صحت تشخیص سکته قلبی آیت الله طالقانی و نیز اعلام پزشکی قانونی مبنی بر اینکه هیچ نشانه غیر معمولی در جنازه ایشان دیده نشده، این جوّ را فرونشاند. سخنان قاطع امام در محکومیت این سوءاستفاده ها، و تاکید ایشان بر علاقه‌مندی مردم به وجهه روحانی و شخصیت دینی آیت الله طالقانی، نیز بر آن همه هیاهوی بیهوده، خط بطلان کشید.
چندی بعد، مراسم چهلمین روز درگذشت ایشان نیز با حضور پرشکوه مردم برگزار شد. در یکی از این برنامه ها که در دانشگاه تهران {۱۳۵۸/۷/۲۷} شکل گرفته بود، من با گرامیداشت نام و خاطره ایشان، در پاسخ به منافقین و برخی از سیاسیون که با فوت آقای طالقانی، برای انقلاب آیه یاس می خواندند، تاکید کردم: ملتی که داعیه بقا و دوام انقلاب خود را دارد و می خواهد برای نسل های آینده بماند، نباید اساس نهضت خود را متکی به یک شخص نماید.
و افزودم: این کاری است که اکنون در جامعه انقلابی ما از طرف دشمنان دیده می شود. برای جلوگیری از این موضوع راهی نداریم به جز اینکه خود را از اتکا به فرد جدا کرده و به یک وحدت تشکیلاتی، متکی شویم.
