یکی از زندانیان به نام علیرضا زمردیان که روحانیون زندان از نماز شب او تعریف می کردند یک دفعه مارکسیست شد و به همه چیز پشت کرد. روحانیون و مذهبی های داخل زندان هم ترسیدند گفتند: این ها که توانسته اند بچه های نماز شب خوان ما را کمونیست کنند وای به حال بچه مسلمان های معمولی. این طور ادامه پیدا کند تمام مبارزین کمونیست می شوند آقا بروید اسلام را در بیرون زندان ها نجات دهید.
ساواک نقش بسیار پررنگی ایفا کرد. یعنی ابتدا زندانیان سخنور مجاهد و چپ را انتخاب کرد و آنها را در سراسر زندان ها توزیع کرد. این ها شروع به بحث با مسلمان ها کردند که حق با ما است و مسیر شما اشتباه است و ما هستیم که شیوه مبارزه با شاه را مشخص می کنیم. برخی از این زندانیان مسلمان هم مجبور شدند درخواست بنویسند و بیرون بیایند تا نگذارند جوان ها مارکسیست شوند. رژیم هم نهایت استفاده را از این ماجرا کرد.
شبی در بهمن ۵۵ به این زندانیان مسلمان گفتند: امشب آزاد می شوید. به لباس زندان هر کدام از آنها مدالی زدند که به «مدال سپاس» مشهور شد و روی آن نوشته شده بود «سپاس اعلیحضرت». این زندانیان بندگان خدا متوجه نبودند داستان چیست. زندانبانان آنها را از داخل راهروهای زندان عبور دادند. در نهایت هم آنها را به سالن زندان بردند. اما تعداد زیادی از زندانیان توده ای هم آنجا بودند.
در میان فریاد «سپاس، سپاس اعلیحضرت» محبوسین توده ای که قرار بود آزاد شوند دوربین های تلویزیون هم شروع به فیلمبرداری از جمعیت کردند. این ها تازه آن موقع فهمیدند جریان چیست. یکی از توده ها روی سن رفته بود و از جمعیت می خواست بلند صدا بزنند سپاس اعلیحضرت.
این بندگان خدا هاج و و واج مانده بودند که چه بگویند. فردای آن روز صفحه اول روزنامه اطلاعات شد این شد که زندانیان سیاسی با فریاد سپاس اعلیحضرت اظهار ندامت کردند و بیرون آمدند. فیلم این ماجرا در تلویزیون هم پخش شد و رژیم طاغوت روی آن تبلیغ فراوانی کرد. اما این بندگان خدا وقتی بیرون آمدند فهمیدند چه اشتباهی کرده اند. متوجه شدند حرف هایی که ساواک درباره مارکسیست شدن بچه مسلمان ها زده غلو بوده است و حتی بچه مسلمان هایی که از مجاهدین خلق انشعاب کرده بودند نیز یک گروه مبارز مذهبی دیگر را تشکیل داده اند. برای همین این زندانیان مسلمان آزاد شده دوباره به صف مبارزه با شاه پیوستند ولی مجاهدین خلق نهایت استفاده را از آن بردند.
