اردوگاه ما در نقطه مرتفع از شهر سنندج قرار داشت، که از آن نقطه تحرکات ضدانقلاب را زیر نظر داشتیم و پس از شناسایی کانون های تحرک آنها به پاک سازی آن مبادرت کردیم. روزی یکی از برادران که با دوربین شهر را نگاه می کرد، ناگهان مرا صدا زد و دوربین را به دستم داد و با دست جهتی را نشان داد و گفت که نگاه کنم.
در حوالی میدانی در شهر که امروز به نام امام خمینی شناخته می شود، زن کُردی را دیدم که نوزادی در بغل دارد و با مردی که در مقابل خانه ای که درش باز بود، در حال نزاع و درگیری است، چند ثانیه ای این درگیری ادامه داشت، تا این که مرد کُرد با زور بچه را از بغل مادرش جدا کرد، چند قدمی از آن زن فاصله گرفت و یک دفعه با کلت به دهان بچه شلیک کرد.
من از آنچه می دیدم یکه خوردم، در آن فرصت کم هیچ کاری نمی توانستیم بکنیم، بلافاصله با برادران به آن منطقه حمله کردیم و منطقه محله را به تسخیر در آوردیم. من آن منزل را یافته به داخلش رفتم. دیدم که مادر نوزاد خونینش را در مقابل گذاشته و مات و مبهوت به او نگاه می کند. او شوکه شده بود.
به کنارش رفتم و با دست تکانش دادم، کمی که هوشیار شد، شیون و گریه و زاری کرد و بر سر و صورت خود چنگ می انداخت و گیس هایش را می کشید و با مشت بر سر و سینه اش می کوفت. مدتی طول کشید تا آرامش کنم.
سپس پرسیدم: چی شده؟
او در حالی که اشک خون می ریخت به کُردی شروع به صحبت کرد و گفت: سه روز بود که شیر گیرمان نمی آمد و این بچه خیلی گرسنه بود، دیگر طاقت نداشت و همین طور بی تابی می کرد، گریه های پیوسته او ناچارم کرد که برای پیدا کردن شیر به بیرون بیایم که آن از خدا بی خبر جلویم را گرفت به او گفتم که می خواهم از در و همسایه برای بچه شیر بگیرم، گفت: بچه را بده به من تا بهش شیر بدهم، و بعد به زور جگر گوشه ام را گرفت و تیر به دهانش زد.
دیدن آن صحنه فجیع و شنیدن ضجه های آن مادر مرا به شدت متأثر کرد و اثر شدیدی در روحیه ام گذاشت، به طوری که هر وقت به یاد آن لحظه و آن صحنه می افتم بغض گلویم را می فشرد.
