دکتر شریعتی در سال ۱۳۵۰ سخنرانی معروفش را تحت عنوان «پس از شهادت»، در مسجد نارمک انجام داد. این سخنرانی از این رو پس از شهادت نامیده شد، که او پیشتر سخنرانی دیگری با عنوان شهادت انجام داده بود. پس از شهادت متنی زیبا و جذاب داشت و آن شب، این سخنرانی جو بسیار عجیبی به وجود آورد.
اگر اشتباه نکنم آن جمله معروف «آنان که رفته اند کاری حسینی کردند و آنها که مانده اند باید کاری زینبی کنند وگرنه یزدی اند»، آنجا بیان شد. بیشتر شرکت کنندگان در جلسه، دانشجویان و جوانان بودند و تا حد زیادی تحت تأثیر آن سخنرانی قرار گرفتند، به خصوص که بسیار هم تهییج شده بودند،
چون موقع خروج از مسجد یکی از همین بچه ها برق را قطع کرد و مسجد برای چند دقیقه تاریک شد و حاضران از فرصت استفاده کردند و شعارهای تندی علیه شاه و رژیم دادند.
بیرون مسجد که جز چند ژاندارم حضور نداشتند، وقتی وضعیت را این چنین دیدند شروع به زدن جمعیت کردند. یکی از آنها فانوسقه اش را در آورده به مردم حمله ور شد؛ اما چون تعدادشان کم بود، کتک مفصلی خوردند.
البته فضا به شکلی بود که آنها فرار کردند؛ اما دقیقه ای نگذشت که هفت جیپ ژاندارمری مسجد را محاصره و تک و توک عده ای را نیز دستگیر کردند و چون جمعیت پراکنده شده بود آنان نتوانستند کاری از پیش ببرند و قضیه ختم به خیر شد.
