شتر دوکوهانه حدود ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح توسط ایرانیان اهلی شد و از این کشور به سایر نقاط جهان رفت. نسل این شتر در ایران مهد اهلی شدن آن در معرض انقراض قرار گرفته و جمعیت آن به کمتر از ۷۰ نفر تقلیل یافته بود که فعالیت پژوهشی برای پیشگیری از انقراض آن با استفاده از تکنولوژی رویان صورت پذیرفت.
این طرح که برای اولین بار در جهان انجام شد، نشان داد که در خانواده شترسانان می توان با استفاده از یک گونه و با بهره گیری از تکنیک انتقال رویان از انقراض نسل گونه دیگر پیشگیری کرد. در این روش رویان ۸ روزه شتر دوکوهانه به شتر یک کوهانه انتقال داده شد که حاصل آن بچه شتر دوکوهانه ای بود که از مادر یک کوهانه متولد شد. نام اولین شتر متولد شده با این فناوری، به احترام نیاکان ملت ایران «بهنیا» نامیده شد.
پس از بهنیا ۱۵ شتر دوکوهانه از مادران یک کوهانه به دنیا آمده و تکرارپذیری آن را ثابت کردند. با تولد بهنیا این فرضیه که در خانواده شترسانان می‌توان با استفاده از یک گونه و با بهره گیری از تکنیک انتقال رویان از انقراض نسل گونه دیگر جلوگیری کرد به اثبات رسید. این فناوری که در مرکز تحقیقات علوم دام جهاد‌آباد مشگین شهر به عنوان تنها مرکز ایستگاه شتر دوکوهانه کشور به ثمر رسیده، به نام ایران در جهان ثبت شده است.
منبع: خبرگزاری ایسنا، ۱۳۸۶/۱۲/۵، کد خبر: ۸۶۱۲-۰۱۸۹۰
https://ardabil.areeo.ac.ir https://rahavardha.ir/n3h7
