آن روزها کشور و نظام به مهندسِ ما برای ساخت و تحقیق و رشد علمی و حتی برای بهره برداری میدان نمیداد. من قبلاً در مصاحبه ای، بعد از آن که از سد دز بازدید کردم، این نکته را گفتم؛ شاید شما هم شنیده باشید. بعد از آنکه شرکت های خارجی قسمتی از سد دزِ ما را ساختند، برای مدت کوتاهی بهره برداری از نیروگاه آن را به یک شرکت داخلی دادند. بعد می خواستند ظرفیت نیروگاه را دو برابر کنند. یک شرکت امریکایی که متعهد شد بیاید ظرفیت نیروگاه را دو برابر کند، وقتی دید بهره بردار، ایرانی است، گفت اینها باید بیرون بروند؛ بنابراین اجازه نداد. دولت ایران بهره بردار ایرانی را بیرون کرد و بهره برداری از نیروگاه دز را به یک شرکت ایتالیایی داد؛ آن وقت امریکاییها ظاهراً حاضر شدند بیایند پنجاه درصدِ دیگر نیروگاه را تکمیل کنند.
بنابراین به ایرانی اصلاً اجازه داده نمیشد؛ حتی در زمینه بهره برداری. برای همین هم هست که ما در زمینه های ساخت ـ چه ساخت های صنعتی، چه سازه های ساختمانی، عمران و مهندسی های گوناگون در آن زمان ـ واقعاً یک چیز قابل ذکر و قابل عرضه ای که ساخت ایرانی باشد، نداریم؛ در حالی که نیروهای ما همان نیروهایند و نسل امروز از نسل دیروز متمایز و متفاوت نیست. همین جوان هایی که امروز توانسته اند این سدها، این نیروگاهها، این بزرگراه ها، این خط آهن ها، این کارخانجات گوناگون، این طراحی ماشین ها و هواپیماها، این سلاحهای نظامی و این فنآوری پیچیده هسته ای را تولید کنند، در نسل گذشته ما هم بودند؛ اما از این چیزها خبری نبود. این بزرگترین خدمت انقلاب به کشور است. به نظر من در زمینه های علمی، بزرگترین خدمت این است که این باور را به ما ایرانی ها بخشید که ما می توانیم؛ همان تعبیری که امام کردند: «ما میتوانیم».
منبع: دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه ای، بیانات در دیدار جمعی از مهندسان، ۱۳۸۳/۱۲/۵
بازدیدها: ۰
