نماز جمعه قم از سال های اول پیروزی انقلاب به امامت آقای شیخ علی مشکینی و آقای شیخ یوسف صانعی و آقای شیخ احمد جنتی و به دستور و تعیین امام خمینی اقامه می‌شد. من نیز سعی می‌کردم در صورت عدم عذر در نماز شرکت کنم، چون با وجود حکومت اسلامی ترک نماز جمعه را خلاف احتیاط می‌دانستم. در آن زمان آقای صانعی در مقام دادستانی انقلاب و آقای جنتی در شورای نگهبان انجام وظیفه می کردند لذا در تهران ساکن بودند و برای اقامه نماز جمعه به قم می‌آمدند.
بعد از چندی آقای صانعی از امامت جمعه کناره گیری کرد و اقامه نماز بر عهده آقای مشکینی و جنتی افتاد. آقای جنتی گهگاه به من پیشنهاد می‌کرد که به عنوان امام جمعه موقت به آنها کمک کنم، ولی به عللی قبول نکردم تا اینکه در اوایل سال ۱۳۷۱ آقای محمدی گلپایگانی روزی به منزل ما آمد و گفت: با توجه به اینکه قرار است آقای آقای جنتی در تهران اقامه جمعه کند و به قم آمدنش دشوار است و آقای مشکینی تنها می‌شود، مقام معظم رهبری فرمودند شما و آقای جوادی در اقامه نماز جمعه به آقای مشکینی کمک کنید.
من به موقعیت حساس نماز جمعه قم اشاره و عرض کردم: نماز جمعه قم با نماز جمعه سایر شهرستان‌ها تفاوت دارد؛ اولاً اکثر شرکت کنندگان از طلاب و علماء هستند و انتظار دارند خطبه ها جنبه علمی داشته باشد؛ ثانیاً چون به وسیله صدا و سیما در سرتاسر ایران پخش می‌شود و مخاطبان مختلف از آن استفاده می‌کنند باید حال همگان رعایت شود، ثالثاً چون از قم و مرکز روحانیت و محل سکونت مراجع تقلید پخش می‌شود انتخاب مطالب خطبه‌ها نیاز به دقت فراوان دارد. به علاوه ما در قم فضلا و علمای برجسته ای همانند آقای احمدی میانجی داریم که برای اقامه نماز از من لایق‌ترند.
آقای محمدی عذرهای مرا قبول نکردند و گفتند: شما بپذیرید بعداً از وجود آقایان هم استفاده خواهیم کرد. در نهایت و با توکل به خدا آن را قبول کردم. اولین نماز جمعه را در تاریخ ۱۸ فروردین ۷۱ اقامه کردم، در آغاز با مشکلاتی مواجه بودم ولی با صبر و استقامت و استعانت از خدای متعال به تدریج مشکلات برطرف شد.
در مواقع عادی هر سه هفته یک مرتبه نوبت من می‌شود. دو خطبه من در حدود ۴۵ دقیقه طول می‌کشد، در انتخاب مطالب خطبه‌ها تناسب زمان و نیازهای روز جامعه را رعایت می‌کنم و بیشتر به ذکر مطالب اخلاقی و اجتماعی می‌پردازم. ساده سخن می‌گویم و سعی می‌کنم خطبه‌هایم برای همگان قابل فهم باشد. سعی می‌کنم مطالبم مستند باشد و از ذکر مطالب ضعیف و بی مدرک خودداری کنم. در موارد لازم انتقاد می‌کنم ولی مؤدبانه و با رعایت مصالح است.
از اشخاص تعریف و تمجید نمی‌کنم، سعی می‌کنم همواره از حق دفاع کنم و از جناح بازی جداً اجتناب می‌کنم و به همین جهت به عنوان یک فرد بی‌طرف شناخته شده ام و احساس می‌کنم سخنانم به طور نسبی در شنوندگان تأثیر دارد و این را از الطاف الهی می‌دانم. بسیاری از شنوندگان به وسیله نامه یا تلفن یا حضوری از خطبه ها اظهار رضایت می کنند. البته تعدادی هم به وسیله نامه یا حضوراً انتقاد می‌کنند. اگر حق باشد از آن استفاده می‌کنم و اگر ناحق باشد آن را نادیده می‌گیرم. اکثر نامه ها را نگهداری می‌کنم، شاید روزی مورد استفاده قرار گیرد، در بین آنها نامه های جالبی وجود دارد.
