از وقایع ضدفرهنگی ای که از سوی رژیم فاسد پهلوی در شیراز انجام می گرفت، برگزاری جشن های به اصطلاح هنری بود. یادم هست که در سال ۵۶ در یکی از همین جشن هنرها که مسئول برگزاری آن فرح بود، از یک گروه هنری خارجی دعوت شده بود تا در خیابان سعدی در داخل یک پاساژ چند طبقه که در وسط آن یک اتاق شیشه ای بزرگ درست کرده بودند، برنامه ی خود را اجرا کنند. بلیط هم فروخته شده بود.
ما شنیدیم در روز اجرای برنامه یک زن و مرد خارجی وارد این اتاق شیشه ای شدند و آرام آرام همراه با رقص و آهنگ شروع کردند به استریپ تیز، یعنی لباس هایشان را در آوردند و برهنه شدند و اعمال زشت و منافی اخلاق را در منظر همه ی مردم انجام دادند. وقتی خبر این برنامه به آیت الله شهید دستغیب رسید، ایشان در مسجد جامع شیراز بالای منبر رفت و سخنرانی آتشینی ایراد کرد و فرمود: آقای شاه اگر دروازه های تمدن بزرگ این است، اینها به درد خودت می خورد و اگر این برنامه را جمع نکنید، ما مساجد را تعطیل می کنیم.
البته همین کار را هم ایشان کرد و به عنوان اعتراض مساجد را تعطیل کرد. بسیاری از مساجد بسته شد و مسئولین رژیم بعد از چند روز مجبور شدند این برنامه و منظره ی بسیار زشت و فساد علنی را جمع کنند. از دیگر وقایع و حوادث تلخی که در شیراز شاهد آن بودم، تشویق خانواده ها به شرب خمر بود. یادم هست یک بار که به پارک رفته بودم، صحنه ای را دیدم که برای من بسیار تکان دهنده بود؛ خانواده ای سفره ی غذا انداخته بودند و چندین بطری مشروب سر سفره چیده بودند، پدر خانواده، خودش در حال خوردن مشروب بود و به بچه ی کوچکش به اصرار آبجو می داد و می گفت: بخور که خاصیت دارد.
مراکز فسادی که در شیراز بود مثل همان مراکزی بود که در تهران وجود داشت و جوانان شهر را به فساد می کشاند. واقعاً این وضعیت فرهنگی اجتماع ما قبل از انقلاب بود که از آن به خدا پناه می بردیم، الان باید برای مردم عزیز و جوانان اوضاع آن موقع را گفت تا بهتر به ارزش انقلاب اسلامی پی ببرند.
در ماه های محرم و صفر در کلاس های درس آیت الله شهید دستغیب حاضر می شدیم و از محضر ایشان استفاده می کردیم. در همان زمان در مسجدی که مربوط به آیت الله محلاتی بود به مدت ده روز کلاس های تفسیر قرآن توسط آقای محسن قرائتی برگزار می شد. ایشان با همین شیوه و لحن سخن و بیان مثال های شیرین و خنده دار، صحبت می کرد این کلاس ها خیلی جاذبه داشت.
در همان ماه های آخر خدمت ما یعنی سال ۵۶، رفته رفته مقدمات انقلاب در حال شکل گرفتن بود. دانشگاه ها شلوغ شده بود؛ اعتصاب دانشجویان دانشگاه شیراز سخنرانی های افشاگرانه شهید دستغیب علیه فساد رژیم، اعتراضات مردم و همه ی این مسائل باعث وحشت رژیم شده بود و به کلیه نیروهای نظامی آماده باش داده بودند. حتی به تیپ ۵۵ هوابرد که ما در آن خدمت می کردیم، دستور داده بودند که کلیه ی نیروها باید شب ها با پوتین و اسلحه در محوطه ی پادگان حضور داشته باشند و ماشین های نظامی هم آماده و مهیا باشد.
این آماده باش ها در پادگان برای ما خیلی سخت بود، زیرا اگر تیپ هوابرد را به داخل شهر می بردند ما نمی دانستیم چه کار بکنیم و چگونه از دستورات فرماندهان که اغلب دستور تیراندازی می دادند تمرد کنیم. الحمدلله چنین وضعیتی برای ما پیش نیامد. البته رکن دوم ارتش بعد از اینکه مطلع شد ما در پادگان نماز می خوانیم و یا در مانورها روزه می گیریم نسبت به اعمال مذهبی ما حساس شده بود و شدیداً ما را تحت کنترل قرار داده بود اما وقتی می فهمیدند ما به مسائل نظامی بسیار علاقه مند هستیم و حتی در رشته های ورزشی رزمی مثل کاراته شرکت می کنیم، اعتنایی به رفتارهای مذهبی ما نمی کردند، چون معمولا افراد مذهبی، انقلابی و سیاسی تن به آموزش نظامی نمی دادند. به هر جهت رکن دوم با اینکه می دانست ما مذهبی و معتقد هستیم، ولی نتوانست به فعالیت های ما در داخل و مخصوصا خارج از پادگان پی ببرد. این موضوع از لطف و عنایات خاصه ی خداوند نسبت به ما بود.
بازدیدها: ۹
