عضدی بازجویی را شروع کرد، با بی ادبی و تهدید و ارعاب. او در جریان دستگیری من در سال ۴۳ از بازجوهایی بود که به سختی مـرا شکنجه کرده بود. در اولین برخوردها، همان گذشته را به من یادآوری کرد.
در سال ۴۳ او یکی از بازجوها بود، اما حالا موقعیت مهمی داشت، در عین حال بـه دلیـل اهـمیت موضوع و شاید هم به دلیل همان سابقه ای کـه بـا مـن داشت، بـاز جـویی مـرا شـخصاً عهده دار شد.
تهدید را بـا ایـن شعر معروف شروع کرد: یک بار جستی ملخک… و بعد گفت: تو همان سال بـایـد اعـدام می شدی، در رفتی. امـا ایـن بـار اسنادمـان کـافی است.
سئوال ها از اول متوجه مبارزه مسلحانه بود و تأکید من در بازجویی این بود کـه شـما اشتباه می کنید، مـا معتقد به مبارزه مسلحانه نیستیم، و تلاش مان بـرای حمایت از خانواده های زندانی به دلیل مسائل عاطفی و انسانی و نیازمندی آنهاست.
مقداری که من مقاومت کردم رفتند آقای لاهوتی را آوردند، برای مواجهه. منظره وحشتناکی داشت. در اثر شکنجه و کتک، سرش بزرگ شده بود، صـورتش کج و خونین و عجیب! او را مقابل من روی صندلی نشاندند و بازجو برای تحقیر و شکستن شخصیت من با بی ادبی این شعر را خواند: جایی که شتر بود به یک غاز ~ خر قیمت واقعی ندارد.
آقای لاهوتی قیافه علمایی داشت و مسن تر از من بود. بازجو با خـوانـدن آن شـعر می خواست بگوید: وقتی با آقای لاهوتی چنین رفتاری می کنیم، تکلیف تـو روشـن است که چه به سرت خواهد آمد!
مقداری اذیت کردند، ولی چیزی به دست نیاوردند. بیشتر به اعترافات وحید افراخته اتکاء داشتند.
حدود یک ماه در سلول انفرادی – در همان به اصطلاح کمیته ضد خرابکاری – تنها بودم که از تلخ ترین خاطره های من است. علاوه بر اهانت و شکنجه، آنچه سختی این زندان را مضاعف می کرد، انحراف عقیدتی مجاهدین و ارتداد آنها بود. اعـتـرافـات بدی هم وحید افراخته علیه من کرده بود، که من قبول نمی کردم و بازجو تلاش می کرد که اعتراف بگیرد. با این همه، این دوره را گذراندم.
در آخرین روزها پیش از انتقال به زندان اوین، آقای جلال رفیع را پیش من آوردند. احساس کردم خیلی افسرده است. دانشجو بود و از ما خیلی جوان تر، هر چند دستورات حفاظتی مبارزه مانع اعتماد بود، اما به هر حال با طرح مسائل کلی سعی می کردم به او روحیه بدهم.
