خروج یهودیان از کشور
برادران سپاه و کمیته برای کنترل خروج از کشور دقت خاصی می بایست به کار می بستند. طبیعتاً افرادی بودند که یا از مرزهای خاکی یا از مرزهای هوایی تحت پوشش هایی خارج می شدند. به دلیل مفاسد گوناگون یا اتهاماتی یا شبهاتی و یا تشابه اسمی که بود عده ای ممنوع الخروج بودند.
این کار را نیروهای نخست وزیری انجام می دادند، اما اداره ی بخش گذرنامه کماکان در دست نیروهای شهربانی و انتظامی بود و در واقع کنترل ها را با همان کارت های تردد در سطح فرودگاه انجام می دادیم. مرکزیت کنترل هم به عهده ی ما بود، طبق روالی که در گذشته هم وجود داشت و این تفاهم انجام شده بود. الحمدالله کار هم بدون خدشه انجام شد.
یک روز حادثه ی جالبی رخ داد و من متوجه شدم که ترمینال خروجی برای خارج از کشور به طرز غیرعادی شلوغ است؛ یعنی تراکم مسافر و جمعیت هست. در ضمن بازدید تأمل کردم دیدم اکثر کسانی که به خارج از کشور می روند از اقلیت یهودی های تهران هستند و این برای من خیلی سؤال بود که چرا این اقلیت در این وضعیت هفته های آخر شهریور از کشور خارج می شوند.
به آقای طباطبایی نامی که آن روز کشیک دفتر کنترل گذرنامه نخست وزیری بود گفتم: فلانی من این را خیلی عجیب می بینم، اینها همه یک اقلیت مذهبی هستند و همه خارج از کشور می روند. اگر اشتباه نکنم یکی دو روزی است که مسافران خارج از کشور بیشتر یهودی هستند.
ایشان هم برایش قابل تأمل بود. گفت: عجیب است!
گفتم: پس شما بررسی کنید، سپس به من اطلاع دهید.
شاید کمتر از ده روز بیشتر طول نکشید که حمله ی عراق به ایران اتفاق افتاد؛ یعنی ما آن زمان متوجه شدیم که خروج این اقلیت مذهبی به هر دلیل به صورت مستقیم یا غیرمستقیم می تواند با جریان حمله ی عراق به ایران مرتبط باشد یا حداقل می دانستند که این حمله بالاخره اتفاق می افتد و به خاطر وضعیت خاص خودشان از کشور می رفتند.
بعدها هم که آقای طباطبایی را به صورت تصادفی ملاقات کردم، ایشان گفت که من همیشه این خاطره ی شما را برای دوستان تعریف می کنم که گاهی اوقات یک اتفاقاتی می افتد و خیلی دقت نمی کنیم، اما پشت این اتفاقات حتی کوچک، می تواند مسائل بزرگتری باشد.
