نیمه شب ١٩ شهریور سال ۵٨ بود که تلفن میز سردبیری اتاق خبر زنگ زد و خبر ناگواری را به من داد و آن فوت نا بهنگام آقای طالقانی بود. صبح روز قبل از آن شب در خبرگزاری بودم و عصر هم مطابق معمول به رادیو رفته بودم. مدیر خبر ـ استاد ستار سرخی ـ از من خواسته بود ساعت ٨ شب که شیفت رادیو به پایان رسید سردبیری اتاق خبر را نیز به عهده گیرم. چرا که سردبیر شب بیمار بود. به هرحال با شنیدن این خبر ناگوار ابتدا خیال کردم دوستان اتاق اخبار بی خوابی به سرشان زده و بنای شوخی دارند، در حالی که خستگی ناشی از یک روز کاری را احساس می کردم تلفن را قطع کردم.
تلفن دوباره زنگ زد و آن سوی خط خود را داماد مرحوم اقای طالقانی معرفی کرد و همان خبر را بازگو کرد. فورا آدرس منزل ایشان را گرفتم و میز سردبیری را به دبیر اتاق اخبار ـ بهروز زرین قلم ـ سپردم و رهسپار منزل داماد آن مرحوم شدم. وضعیت منزل وصف ناشدنی بود. جمعیت زیادی مقابل منزل اجتماع کرده بود. به گفته نزدیکان آن مرحوم، گویا ایشان عصر آن روز با سفیر شوروی در تهران دیداری داشتند، اما نزدیکی های نیمه شب حالشان دگرگون می شود و جان به جان آفرین تسلیم می کنند.
مشاهده پیکر بی جان آقای طالقانی برایم غیر قابل باور بود. ایشان آرام به خواب ابدی فرو رفته بودند و یک جلد کلام الله مجید روی سینۀشان قرار داشت. صورتشان در کمال آرامش به زردی می گرائید و بدنشان را با عبایشان پوشانده بودند. به احساساتم غلبه کردم و به کار خبر پرداختم. صبح پیکر آن مرحوم را به مسجد دانشگاه تهران انتقال دادند. گذر زمان را احساس نمی کردم فقط به یاد دارم نزدیکی های ساعت ١٠ صبح بود که آقای جمشید شفیعی خبرنگار آن مرحوم به مسجد دانشگاه آمدند و پُست خبری را از من تحویل گرفتند.
بیش از ٢۴ ساعت بود که استراحت نکرده بودم اما ذره ای خستگی در خود احساس نمی کردم چرا که تمام ویژه نامه های روزنامه ها ـ آن روزها به ویژه نامه ها فوق العاده می گفتند ـ اخبار بخش های مختلف رادیو و تلویزیون، صد در صد خبرهای خبرگزاری پارس ـ ایرنا ـ را منعکس کرده بودند.
