یکی از مشکلاتی که برای تعدادی از مدرسین انقلابی به وجود آمد، اتهام وهابی گری و انکار علم امام بود. آقای منتظری و مشکینی را به وهابی گری متهم می ساختند، چون بر کتاب شهید جاوید شیخ نعمت الله صالحی تقریظ نوشته بودند.
و آقای شیخ مرتضی مطهری را نیز به علت تألیف کتاب حماسه ی جاوید، و سخنرانی هایی که در این رابطه داشته متهم به وهایی گری می کردند و کتاب «مسئله حجاب» او را نیز شدیداً مورد انتقاد قرار می دادند، چون وجوب پوشش صورت و دست زن را انکار کرده است.
شایع کرده بودند سعودی ها برای ترویج وهابیت پولی به ایران فرستاده اند که در اختیار منتظری و مشکینی و مطهری قرار می گیرد. بهشتی نیز برای ترویج وهابیت مأموریت دارد. اینها می خواهند “اشهد ان علیاً ولی الله” را حذف کنند. بعضی منبری ها در قم و تهران و سایر شهرستان ها در سخنرانی های خود مرتب از خطر وهابیت دم می زدند و از آقایان مذکور انتقاد می کردند.
اینها به بهانه ی دفاع از ولایت علیه علمای انقلابی کتاب می نوشتند، اعلامیه می دادند، سخنرانی می کردند، به دیگر علما نامه می نوشتند و در مورد نفوذ وهابیت هشدار می دادند. از راز دل و هدف واقعی آنها آگاه نیستم ولی به هر حال کار آنها در مسیر خواست عمال رژیم و سرکوب علمای مجاهد و ضربه زدن به مبارزات انقلابی بود.
گفتنی است که روابط اینها با دربار نسبتاً خوب بود. شاه را به دلیل بر پا داشتن مجالس روضه خوانی در کاخ و تشرف به زیارت امام رضا {ع} و حضرت معصومه {س} در قم پایبند به ولایت دانسته و مخالفت با او را به نفع توده ای ها و به زبان اسلام و تشیع معرفی می کردند.
جالب اینجاست که یکی از همین روحانیون قبلا و در سال ۱۳۲۰ از سوی حزب توده به عنوان کاندیدای نمایندگی مجلس ملی دوره ی چهاردهم از اردبیل معرفی شد و رأی آورد. این گونه شخصی که زمانی از سوی حزب توده کاندیدای نمایندگی مجلس می شود و در زمانی دیگر به عنوان مدافع ولایت و امامت قد علم می کند واقعاً مشکوک است.
