در این جا می خواهم چند کلمه ای درباره ی نیروی هوایی بگویم. زیرا با آخرین فرمانده آن، یعنی تیمسار مهدیون که آن موقع مردی پنجاه ساله بود، زیاد حرف زدم، او مردی بلند قد، ورزشکار و سال ها فرمانده عملیاتی نیروی هوایی شناخته می شد. به محض پیروزی انقلاب هم به سمت فرمانده کل نیروی هوایی انتخاب گردید.
در اوین، زندانی ها از او به عنوان خلبانی ماهر با سابقه ی چهار هزار ساعت پرواز یاد می کردند. او در مدارج عالی هواپیمایی آمریکا تحصیل کرده بود و هر بار هواپیمای رزمی جدیدی وارد نیروی هوایی می شد، او جهت دیدن دوره ی مخصوص آن، به آمریکا می رفت. مهدیون سیستم آموزشی خلبانان جنگی ایران را چنین برایم توصیف کرد…
در وهله ی اول، نیروی هوایی ایران و پایگاه های آن از نظر تکنولوژیکی و لجستیکی، عملاً وابسته به پایگاه های آمریکایی بودند… در مرحله دوم… این افراد، به دلیل اعتقاد به تکنیک های پیش رفته ای که مدام هم تکمیل تر می شدند، و این امر که هر لحظه با خطر مرگ دست به گریبان می گشتند، اگر نگوییم به صورت ابرمرد، ولی لااقل به مردانی کاملا متفاوت از دیگران تبدیل می شدند…
آنها از نظر سیاسی، بسیار کم اطلاع بودند و لذا جای تعجب نیست اگر بدانیم فرمانده خلبان مهدیون پس از آن که به وسیله ی دادگاه تبرئه شد و چند ماه پس از من آزاد گردید، بعداً خود را درگیر یک کودتای نظامی نمود. اعتبار او در نیروی هوایی به صورتی بود که بعضی از سیاستمداران جاه طلب ایرانی، آن را مورد استفاده قرار دادند تا موفق شوند طی توطئه ای، ۱۵۰ خلبان را با خود همراه کنند و با کمک آنان، یعنی قدرت هوایی، رژیم اسلامی را سرنگون سازند.
این گروه که از طریق ایرانیان مخالف در اروپا هدایت می شدند، موفقیتی به دست نیاوردند و پس از دستگیری، تعدادی از آنها از جمله تیمسار مهدیون در شهریورماه ۱۳۵۹ تیرباران گردیدند. زمانی که انسان فوران احساس مردم ایران در سال ۱۳۵۸، یعنی دومین سال انقلاب را به خاطر می آورد و مردمی بودن فوق العاده ی خمینی را در نظر می گیرد، آن وقت نسبت به عدم آگاهی عمیق سیاسی این افسران و بچگانه بودن طرح آنها، که اسـم رمز آن، نام پایگاهی هوایی در نزدیکی همدان، یعنی نوژه بود، شگفت زده می شود.
وقتی خبر این اقدام به کودتا را به امام خمینی گفتند، ایشان با صلابت همیشگی شان گفته بودند: پس از این که اینها خانه ی من، رئیس جمهوری و سایر مراکز دولتی را بمباران کردند، مگر خیال نداشتند که بالأخره برای به دست گرفتن قدرت بر زمین بنشینند؟
زیرا خمینی به خوبی می دانست آنها در عمل، باید با ملتی رو به رو شوند که اکثریت عظیم آن طرفدار او بودند. این حقیقت را هم باید گفت رویداد پیش بینی نشده، زمانی رخ داد که فقط چند هفته پس از اعدام عاملان کودتای نافرجام، یعنی در شهریور ۱۳۵۹، عراق به ایران حمله کرد و یکی از طولانی ترین و جنایت آمیزترین جنگ ها، پس از جنگ جهانی دوم را آغاز نمود.
نیروی هوایی ایران، پاسخی رعدآسا به حمله ی عراقی ها داد و ستاد فرماندهی دشمن را، که تصور می کرد این نیرو از هم پاشیده است، در شگفتی فرو برد. در این پاسخ گویی ۱۴۰ هواپیما از اسکادران های اف ۵ که قبلا متعلق به نیروی هوایی شاهنشاهی بودند، موقعیت های استراتژیک عراق را مورد یورش قرار دادند.
در این حمله خلبان ها از عکس ها و اطلاعاتی استفاده کردند که نیروی هوایی ایران، چند سال قبل از انقلاب و در زمان شاه گردآوری کرده بود. نجات یافتگان اقدام نافرجام نوژه که به زندان هایی طویل المدت محکوم شده بودند، با شروع جنگ، سریعا توسط امام خمینی، یعنی همان کسی که خیال از بین بردنش را داشتند، مورد عفو قرار گرفتند و به عنوان خلبان هواپیماهای رزمی، خود برای دفاع از میهن اعزام شدند.
این افراد کمترین کوتاهی در جنگ روا نداشتند و حتی تعداد زیادی از ایشان، در نبردهای هوایی از میان رفتند و بدین ترتیب، آن دسته از مسؤولین جمهوری اسلامی را که پیشنهاد عفو آنها را به خمینی نموده بودند، روسفید کردند.
پاسداران اسلامی هم که در ابتدای جنگ، به شدت نسبت به این افسران کاملا غرب زده احساس نگرانی و تردید داشتند، بالأخره چند هفته پس از حمله ی عراق به ایران، شجاعت آنها و توانایی رزمی شان را به عنوان خلبانان جنگی مورد ستایش قرار دادند. در واقع این صدام حسین بود که احساس وطن دوستی را در این افسران که خائن تلقی می شدند و خود مسؤولان ایرانی و مسلمان نیز آن را نادیده گرفته و ناچیز شمرده بودند، در آنها بیدار نمود. پدیده ای مشابه همین حالت نیز در نیروی دریایی اتفاق افتاد.
