روز جمعه ١٣۶٣/١٢/٢۴ در حالی که امام جمعه ی تهران حضرت آیت الله خامنه ای مشغول ایراد خطبه ی دوم نماز بودند، بمب جاسازی شده در قالیچه ای در میان صفوف نمازگزاران منفجر شد. قدرت این انفجار به حدی بود که نمازگزارانی که روی آن نشسته بودند ده ها متر به سمت بالا پرتاب شدند!
منظره ی این فاجعه بسیار تأثرانگیز و رقت آور بود. بر اساس گزارش ستاد نماز جمعه ی تهران قطعات بدن شهدا روی درختان اطراف محوطه پخش شده بود، اما در این میان شجاعت و روحیه ی شهادت طلبی نمازگزاران حیرت انگیز است! آنان گاه فریاد می زدند: ما بدین جا آمدیم بهر شهادت آمدیم!! و گاه علیه صدام، آمریکا و منافقین شعار می دادند و عده ای هم برای خارج کردن اجساد شهدا از محوطه ی نماز جمعه و رساندن مجروحین به بیمارستان ها همکاری می کردند.
از سوی دیگر، هنگامی که مردم خارج از محوطه از وقوع فاجعه مطلع شدند، موج انسان های شهادت طلب به سمت دانشگاه تهران حرکت کرد تا با امام و شهدا بیعت کنند! هنگام انفجار من هم در صف نمازگزاران بودم. این حادثه پشت صف ما اتفاق افتاد، یکی از پاسداران همراهم وقتی که دید من محل نماز را ترک نمی کنم مرا بلند کرد و در بغل گرفت و به زور از محل حادثه دور کرد. عصبانیت و داد و فریاد من هم برای جلوگیری از این اقدام اثری نداشت. شاید هم ظاهراً حق با او بود زیرا احتمال داشت حوادث مشابهی به ویژه برای مسئولان که معمولاً در صف های جلو بودند، پیش بیاید.
شجاعت امام جمعه ی تهران در این حادثه ی جانخراش حقیقتاً ستودنی است. ایشان بدون هراس پس از دقایقی به سخنان خود ادامه دادند و نمازگزاران نیز از ایشان تبعیت کردند.
جناب آقای جواد مقصودی، رئیس ستاد نماز جمعه ی تهران در این باره می گوید: پس از وقوع انفجار بسیار نگران امام جمعه شدم و گمان کردم برای ایشان اتفاقی افتاده، با سرعت به جایگاه تریبون وارد شدم، هنگامی که ایشان را با صلابت و شجاعت دیدم، شگفت زده شدم.
حضرت ایشان فرمودند: چرا اخم کرده ای و درهم کشیده ای!
طبق گزارش ستاد نماز جمعه در این فاجعه چهارده نفر از نمازگزاران شهید شدند و برخی آمار شهدا را شانزده نفر ذکر کرده اند که در این صورت هویت سه تن از شهدا معلوم نیست. گفتی است که شماری از خانواده های شهدای مظلوم این فاجعه می گویند آنان چون شنیده بودند صدام می خواهد نماز جمعه را بمباران کند، قبل از آمدن به نماز جمعه غسل شهادت کرده بودند.
بی درنگ تلاش مأمورین وزارت اطلاعات برای دستگیری عوامل انفجار آغاز شد و با عنایت الهی تقریباً یک ماه پس از این حادثه ی غم انگیز، عاملان این جنایت به نام های مصطفى لطفی و خالد وزیری همراه مسعود قادری در تاریخ ١٣۶۴/٢/۱ در حالی که دو کپسول گاز و یک دیفرانسیل ماشین که در آنها مواد منفجره جاسازی شده بود و ٣۴ عدد بمب مغناطیسی همراه داشتند و برای عملیات دیگری وارد ایران شده بودند، به گونه ی معجزه آسا دستگیر شدند…
بازجویی از متهمان آغاز شد و در نتیجه معلوم شد که در اوایل سال ۱۳۶۳ مصطفی لطفی و خالد وزیری با شخصی به نام سلیمان شیخه یکی از عوامل سردار جاف و علی قاضی در ایران آشنا و پس از مدتی به ترکیه منتقل می شوند و با علی قاضی ملاقات می کنند و پس از اعلام همکاری به عراق می روند. در عراق پس از گذراندن دوره های آموزش تخریب و انفجار، تعدادی محموله ی انفجاری را تحویل گرفته به ایران برمی گردند تا پل استراتژیک قطور را منفجر کنند، اما به دلیل حفاظت شدید پل موفق نمی شوند، لذا یکی از پل های اطراف آن را منفجر می کنند و به عراق باز می گردند.
در اقدام بعدی سرویس اطلاعاتی عراق آموزش های مخصوصی جهت انتقال یک موکت انفجاری به تهران و منفجر کردن آن در نماز جمعه به آنها می دهد. در ضمن دوربین عکس برداری مخصوصی برای عکس برداری از پالایشگاه تبریز جهت طراحی انفجار آنجا نیز در اختیار آنان قرار می گیرد. در تاریخ ١٣۶۳/۱۲/۲۳ آنان به تهران می آیند و فردای آن روز همراه با موکت انفجاری داخل صفوف نمازگزاران می شوند و پس از پهن کردن موکت زیر پای نمازگزاران، خود محل نماز جمعه را ترک می کنند و با یک دستگاه کنترل از راه دور موکت را منفجر می کنند.
هنگامی که صدای انفجار را از پشت بام منزل برادر مصطفی ـ که در نزدیکی دانشگاه تهران بوده است ـ می شنوند به داخل منزل رفته و مشغول رقص و پایکوبی می شوند و پس از آن به عراق بازمی گردند و مبلغ هشتصد هزار تومان در مقابل این جنایت دستمزد دریافت می کنند. آنان بار دیگر برای انجام عملیات بمب گذاری اعزام شده بودند که پیش از هرگونه اقدام در تاریخ ١٣۶٣/٢/۱ توسط مأمورین وزارت اطلاعات دستگیر شدند و پس از سیر مراحل قانونی به مجازات رسیدند.
