نزدیک غروب روز ۲۲ بهمن به اتفاق دکتر محمود بروجردی نزد امام رفتیم. مثل همیشه خیلی آرام و خونسرد نشسته بودند. با خنده گفتم: آقا حالا دیگر نوبت کیست که باید برود؟!
لبخندی زدند گفتند که: آقای بازرگان هرچه زودتر باید رئیس ستاد ارتش را معرفی کند.
من گفتم: یک مسأله مرا نگران کرده و بر شادمانی ما سایه افکنده است و آن حمله حساب شده گروه‌های چریکی نظیر فدائیان و مجاهدین خلق به پادگان‌هاست. به نظرم با یک توطئه‌ای انبارهای اسلحه را به روی مردم باز کرده‌اند.
ایشان اظهار نظری نکردند. معلوم بود که هیچ نگرانی از این بابت ندارند، زیرا مردم را خوب می شناختند و می دانستند وقتی به مردم بگویند اسلحه‌ها را برگردانید بر می‌گردانند، کما این که همین طور هم شد.
فقط گروه‌های الحادی نظیر چریک‌های فدایی خلق، حزب توده و مجاهدین خلق از تحویل اسلحه‌های ربوده شده خودداری کردند که بعدها طی عملیات قهرآمیز و خونین و بحرانی تا حدودی خلع سلاح شدند.
