در آستانه ی پیروزی انقلاب که اضمحلال و فروپاشی رژیم شاهنشاهی آشکار شده بود، آقای شریعتمداری پا به پای انقلاب به حسب ظاهر پیش آمد. در اوایل پیروزی انقلاب نیز نسبتاً رفتار درستی داشت و از جمله به هنگام ورود امام به قم، مسافت زیادی از شهر خارج شد و به استقبال امام رفت و تلویزیون هم نشان داد. ولی اندک اندک اختلافات وی با امام آشکار شد.
با آشکار شدن این اختلافات من و مرحوم حجت الاسلام میرزا منصور عاصمی که از علمای آذربایجان ساکن تهران و امام جماعت مسجد امام مجتبی در سه راه سیروس بود از سوی جامعه ی روحانیت مبارز تهران مأمور شدیم که به نزد آقای شریعتمداری برویم و به او بگوییم که امام خمینی، رهبر انقلاب است و شما قبل از پیروزی همراه بودید، چطور شد این وضع پیش آمد و اینکه شما از امام فاصله گرفته اید این روش برخلاف مصالح کشور و خطرناک است.
به نزد ایشان رفتیم و به گفتگو نشستیم که اوضاع به این گونه است و برای اداره ی کشور باید همبستگی و اتحاد باشد و اختلاف کار درستی نیست و ممکن است به تجزیه ی کشور منتهی شود، شما از اول انقلاب با امام بودید و دوباره همان وضع ایجاد شود.
آقای شریعتمداری در پاسخ گفت: معلوم نیست در آینده چه پیش می آید، بنی صدر و مهندس بازرگان نیز جدا شده اند و با این وضع پیش آمده اختلاف فقط با من نیست.
به او گفتیم: شما به بنی صدر، نهضت آزادی و جبهه ملی کاری نداشته باشید و راه موافقت را در پیش بگیرید تا اسلام و کشور آسیب نبیند. پس از جر و بحث زیاد ایشان بر حرف های خود پافشاری نمود و ما مأیوسانه برگشتیم و دیدیم افکار ایشان طور دیگر است و با افکار امام سازگار نیست. به همین سبب ارتباط ما با ایشان به کلی قطع شد. شنیدیم که اعضای نهضت آزادی و جبهه ی ملی به خانه ی ایشان می روند و با وی مراوده دارند و بیت ایشان مانند بیت آقای منتظری پاتوق این قبیل افراد شده است.
