هیئت اعزامی از طرف حضرت امام خمینی روز سیزدهم دیماه ۱۳۶۷، تهران را به مقصد مسکو ترک و روز چهاردهم به تهران برگشت؛ و مدت توقف این سفر تاریخی در مسکو بیست و سه ساعت بود. و در فرودگاه بین المللی مسکو با استقبال نماینده ویژه صدر هیئت رئیسه شوروی و برخی از مسئولین بلند پایه سیاسی و امام جمعه مسکو، و نیز با شرکت سفیر محترم وقت ایران در شوروی و تنی چند از برادران محترم سفارت ایران، در مراسم استقبال روبرو شد.
قبل از ملاقات رسمی هیئت اعزامی با رهبر شوروی و بعد از آن، هیچگونه تماس سیاسی با فرد یا گروهی از طرف سرپرست هیئت حاصل نشد، زیرا این سفر فقط برای ابلاغ پیام و تبیین محتوای عمیق آن بود. لیکن سخنان مبسوطی پیرامون توحید و نفی الحاد، گاهی به زبان برهان و زمانی با لسان فطرت، با استقبال و بدرقه کننده در ذهاب و ایاب ارائه شد؛ و فاصله چهل کیلومتری فرودگاه تا شهر مسکو، هم در رفتن و هم در برگشتن، جز به یاد حق و نشر آثار آن و دعوت به خدا و احیای فطرت ملحدان مارکسیست سپری نشد.
وقت ملاقات با رهبر شوروی ساعت یازده، روز چهاردهم دیماه بود؛ و مدت آن دو ساعت و پنج دقیقه به طول انجامید. هنگام ورودمان به کاخ کرملین، صدر هیئت رئیسه و دو نفر از مسئولین بلند پایه سیاسی، که قبلا حضور یافته بودند، تا چند قدم در همان اطاق به استقبال آمدند، و با گرمی آماده شنیدن پیام امام خمینی شدند.
هیئت اعزامی مصمم بود ضمن حفظ احترام متقابل و رعایت کمال ادب، که از وظایف بین المللی اسلام به شمار می آید و اختصاص به گروه خاص ندارد، لسان پیام امام را با زبان تعلیم و ارشاد ادا کند، نه با لسان دیپلماسی، و هرگز قول فصل الهی را با هزل مجاز در عرف دیپلمات نیالاید، و صلابت دعوت به توحید را در پای تعارف رایج سیاست بازان به دُهن و وَهن ذبح نکند؛ بلکه به عنوان رسول امین، مضمون پیام والا را با آهنگ تدریس القا نماید، نه به صورت قرائت الفاظ و گزارش صورت.
و بدین منظور قبل از خروج از اقامتگاه، نمازی خوانده شد و از ذات اقدس خداوند با نیاز تقاضا شد: قَالَ رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی وَیسِّرْ لِی أَمْرِی وَاحْلُلْ عُقْدَهً مِّن لِّسَانِی یفْقَهُواْ قَوْلِی
و با احساس آرامش روح و بی اعتنا به کاخ کرملین، و با ابلاغ پیام در چهره، تعلیم و تبیین مضامین بلند آن در کسوت تدریس، سروش هاتف غیبی اینچنین شنیده شد: قَالَ قَدْ أُوتِیتَ سُؤْلَکَ یَا مُوسَىٰ
و هم اکنون با سقوط قدرت های سیاسی احزاب کمونیستی در مدت کوتاه و انحلال بسیاری از مراکز اقتدار آن، صلای سفیران الهی به گوش همگان می رسد: فَأَخَذْنَاهُ وَجُنُودَهُ فَنَبَذْنَاهُمْ فِی الْیَمِّ وَهُوَ مُلِیمٌ
کیفیت ابلاغ پیام به این سبک بود که تمام کلمات آن همراه با توضیح ضروری برخی از موارد به خوبی قرائت می شد؛ سپس ترجمان ویژه کرملین آن را برای جناب گورباچف و دو نفر دیگر که حضور داشتند ترجمه می کرد؛ و اگر مطلبی برای خود ترجمه کننده قابل درک نبود، سئوال می کرد و با تبیین و تفسیر لازم و بعد از درک کامل، آن را با ترجمه روسی به رهبر شوروی منتقل می کرد؛ و در خلال قرائت پیام و ترجمه آن، که شصت و پنج دقیقه طول کشید، نکات مهم پیام را شخص گورباچف یادداشت می کرد، چه اینکه آن دو نفر دیگر نیز یادداشت می نمودند.
نحوه استماع رهبر شوروی در تمام مدت قرائت پیام، در کمال ادب دیپلماسی بود؛ لیکن چون اصل متن و انشأ آن در اوج هدایت به توحید بود نه در حضیض دیپلمات، و سبک ابلاغ آن نیز در حد تدریس بود نه گزارش صرف، لذا گاهی نشانه ی فَبُهِتَ الذی کَفَر همراه با انفعال در رخسارش مشهود بود که می رفت فطرت مرتکز را زنده نماید.
چون صدور این نامه تاریخ ساز بعد از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ بود، و کشور اسلامی ایران وارد مرحله بازسازی و ترمیم خرابی های جنگ تحمیلی هشت ساله شد، و از طرف دیگر مضمون نامه کاملا سِری بود و جز اوحدی از مسئولین گرانقدر جمهوری اسلامی ایران کسی به آن آگاه نبود، لذا رهبران روسیه عموماً و صدر هیئت رئیسه آن خصوصاً، هرگونه احتمالی را پیرامون مفاد بیام می دادند مگر احتمال دعوت به توحید و اسلام ناب محمدی {ص} را.
