بنزین در قطار
معضل سوخت رسانی در زمان جنگ تحمیلی تنها معطوف به تامین سوخت برای خطوط مقدم جبهه نبود و مدیریت سوخت شهر ها نیز در شرایط جنگی درد سرهای خاص خود را داشته است. دامنه این مشکلات هم تنها محدود به شهرهای مرزی نمی شود چنانچه در آن سال ها بحران سوخت و تبعات آن حتی به مشهد مقدس هم رسید که عملا دورترین نقطه از خطوط درگیر محسوب می شد.
تابستان ۶۶ یا ۶۷ در مشهد با مشکل سوخت مواجه شدیم. زوار امام رضا علیه السلام در مشهد مانده بودند و نمی توانستند برگردند. خب فکرش را بکنید چه اتفاقی ممکن است بیفتد. اگر یادتان باشد، همان سال ها کسی که به مسافرت می رفت با خودش بنزین هم می برد تا مبادا در راه بماند. یعنی تا این اندازه کمبود و عدم اطمینان وجود داشت. وضعیت شکننده ای بود و از طرفی هم ما نمی توانستیم بهانه بیاوریم و در حال جنگ هستیم و فعلا نمی نوانیم بنزین شما را تامین کنیم یا خودتان فکری به حال خودتان بکنید چون ما فعلا جنگ داریم.
هرچه فکر کردم که با نفتکش از تهران یا جای دیگری سوخت بفرستیم مشهد، دیدم امکان ندارد چون فاصله واقعا زیاد است و یک ماشین باید ۲۴ ساعت در راه باشد. برای اولین و آخرین بار از راه آهن اجازه گرفتیم، بنزین را با قطار منتقل کنیم که فوق العاده کار خطرناکی است. مهندس افشار رئیس راه آهن بود، تلفنی با ایشان حرف زدم و گفتم: همه مسئولیت ها را به عهده می گیرم و همه عواقب این ماموریت را می پذیرم.
می دانید که با واگن های قطار فقط نفت سفید و نفت گاز یا نفت کوره حمل می کنند نه بنزین. راه آهن نمی دانست ما واقعاً دست به چه کار خطرناکی زده ایم. با این همه از خود تهران تا مشهد تمام ایستگاه ها را ماشین آتش نشانی گذاشتیم و طوری هماهنگ کردم که نگذارند قطار در ایستگاه ها توقف کند. چون با یک جرقه همه چیز به هوا می رفت، آتش سیگار یک مسافر در ایستگاه کافی بود که فاجعه ای به بار بیاورد.
در مشهد هم محموله را به مخازن انبار خودمان نبردیم و یک لاین جدا کردیم و توی بیابان امکانات تخلیه درست کردیم و دور تا دور ماشین هم ماشین های آتش نشانی را به حالت آماده باش گذاشتیم تا خدای ناکرده اتفاقی نیفتد. خدا را شکر اتفاقی نیفتاد و توانستیم ۶۰۰ هزار لیتر بنزین را به موقع به مشهد برسانیم.
