گسترش نا آرامی ها و بروز تشنجات بیشتر در کردستان همه فکر و ذکر مسئولان کشور و یقیناً بیش از همه فکر رهبری انقلاب را به خود جلب کرد. خوشبختانه امام این بار نیز مانند دفعات گذشته به موقع و بجا و درست در لحظه مناسب تصمیم لازم را گرفتند و دستور اعزام هیأتی به کردستان را صادر کردند. با مذاکرات کوتاهی که در خدمت امام داشتیم، خطوط کلی حرکت و ماموریت مشخص شد.
قرار شد هیأتی در معیت آیت الله طالقانی و با عضویت آقای دکتر بهشتی، من و آقای بنی صدر از طرف شورای انقلاب و آقای صدر حاج سید جوادی و جمعی دیگر از طرف دولت برای رسیدگی به ناآرامی های سنندج و بررسی خواست های مردم و مطالعه در عوامل شورش و آشوب و موارد دیگری که ممکن است باشد به آنجا برویم.
ما با این هدف در همان روز اول فروردین به سمت منطقه حرکت کردیم؛ البته آن مقداری که ممکن بود در تهران اطلاعات بدست آوردیم. سپس در مسیر راه تا کردستان نیز با عده ای از افراد محلی – که مقیم مرکز بودند و به مسائل آنجا آشنایی داشتند – مذاکرات مفصلی کردیم در کرمانشاه چند ساعتی ماندیم و با تماسی که با مردم و علما و ارتشی ها داشتیم به مسائل و حوادث نزدیکتر شدیم، آخر شب هم خودمان را به سنندج – که حوادث اصلی در آنجا جریان داشت – رساندیم.
خوشبختانه با ورود هیأت به سنندج آشوب کم شد و شهر مملو از هیجان تا حدودی آرام گرفت. ما در محیطی نسبتا آرام توانستیم با مردم، گروه ها و رهبران برجسته منطقه ظرف یک شبانه روز ارتباط برقرار سازیم و با حضور در جلسه هائی که عموم مردم در آن شرکت کرده بودند از نزدیک مسائل و مشکلات منطقه را لمس کنیم.
من خودم در این سفر با مردم گفت و گوهایی انجام دادم و در مسجد جامع سنندج سخنرانی کردم. سعی کردم با رعایت افکار عمومی مردم توطئه ها و برنامه های ضدانقلاب را به اطلاع آنها برسانم و ضمن آنکه از منفک و مجزا کردن مشکلات کردستان، از مسائل مجموعه نظام و کشور انتقاد کردم، در عین حال به آنها نسبت به رفع محرومیت و مشکلات سیاسی منطقه امیدواری دادم.
مجموعه مطالعه ها و مذاکرات، ما را به این نتیجه رساند که در کردستان زمینه و شرایط برای دخالت معترضان و آشوب طلبان و عوامل رژیم بیشتر از جاهای دیگر وجود داشته است، به همین دلیل آتش فتنه و توطئه مخالفان، به ویژه گروه های چپگرا، منافقین و عوامل خارجی در این منطقه بیشتر از جاهای دیگر اثر گذار شده است. درگیری های خونین کردستان با حضور، سخنرانی و مذاکره مداوم و پیگیری هیأت اعزامی امام خمینی با طرف های درگیر پس از مدتی فروکش کرد؛ اما با اطلاعاتی که به دست آوردیم، مشخص شد که آن حوادث آغاز یک سلسله بهانه جویی ها و فعالیت های ممتد است که به سادگی، آتش آن خاموش نمی شود.
چون درست چند روز پس از اعلام توافق هیات اعزامی با نیروهای مخالف در سنندج، عین همان درگیری ها و وقایع ناگوار در سایر مناطق کردستان و حتی در سایر نقاط کشور، به نحو دیگری تکرار شد. بحث این حوادث در جلسه های شورای انقلاب نیز مطرح می شد و هر کس نظر خود را می داد.
بعضی ها از جمله آقای مطهری معتقد بودند که باید دست چپی ها را در این وقایع رو کرد و از طریق دولت و روزنامه ها نظرات امام را مطرح ساخت تا جلوی اغفال مردم گرفته شود. مجموع نظرات اعضای شورای انقلاب این بود که قبل از گسترش توطئه ها و درگیری ها باید اقدام موثری انجام داد و به عنوان نخستین گام به این نتیجه قطعی رسیدیم که دولت باید جلوی تحریک تبلیغات و تلقیناتی که از سوی گروهک ها در تهران می شود و اثرات سوئی در آن مناطق دارد بگیرد.
سیاست امام در اعزام هیات هایی به مناطق مسأله دار برای حل و فصل مسالمت آمیز مشکلات با رفتن آقای مهندس بازرگان به تبریز و خوزستان (در تاریخ های ۳ و ۴ فروردین ۱۳۵۸) و نیز مسافرت آیت الله خامنه ای به سیستان و بلوچستان (در تاریخ ۹ فروردین ۱۳۵۸) پیگیری شد و آثار مقبولی را نیز به همراه داشت.
