در آن روز همۀ فرماندهان جمع شدند و نزد حضرت امام رفتند. من هم در این دیدار شرکت کردم. حسن باقری و مجید بقایی نیامده بودند؛ مثل اینکه عملیاتی در پیش بود و حسن باقری می‌خواست از طرح حمله مطمئن شود. حسن و مجید به شناسایی می‌روند و کنار هم شهید می‌شوند. ما در محضر حضرت امام بودیم که خبر شهادت ایشان را به ما دادند…
تشیع جنازه ایشان در مسجد امام بود. سخنران آن مراسم من بودم؛ جمعیت بسیار زیادی هم آمده بودند. شهید باقری یک آدم استراتژیست واقعی و صاحب فکر بود. او خیلی زود، با نبوغی خداداد خود را به وضع موجود شناساند یا به تعبیر امروزی‌ها تحمیل کرد. اگر حسن می‌ماند یکی از افراد تأثیرگذار در جنگ بود.
چند جلسه را به یاد می‌آورم که حسن باقری با سعه صدر و با حوصله و منطق، در میان برادران ارتشی جا انداخت که باید سپاه را تحویل بگیرند. چند ماه بعد از شروع جنگ در جلسه‌ای با حضور آیت الله خامنه ای که فرماندهان ارتشی و سپاهی هم در آن جلسه بودند، چند تن از ارتشی ها کنار نقشه ایستادند و وضعیت جبهه را تشریح کردند. بعد حسن باقری رفت پای نقشه اتفاقاً من زیر نقشه نشسته بودم. کنار من نیز چند نفر از برادران ارتشی نشسته بودند که تا کنون با هم رفاقت داریم. بعضی از آنها دو برابر حسن سن داشتند.
تازه حسن، با صورتی کم مو کوچکتر از سنش نشان می داد. نگاه های برادرانِ ارتشی دور و برم نگاه خیلی خوبی نبود. حسن با بسم الله الرحمن الرحیم شروع کرد، وضعیت جبهۀ خودمان و دشمن را شرح داد. بعد راهکار نظامی دقیقی ارائه کرد. در همان دو سه دقیقه اول همه خودشان را جمع کردند. پس از آن برادران ارتشی حسن را به عنوان یک آدم صاحب استراتژی نظامی تحویل گرفتند. حسن با ارتشی ها تعامل داشت و کمک کرد که بین نیروهای سنتی نظامی و یک نیروی جدید پیوند برقرار بشود. من واقعا به حسن علاقه داشتم، از شهادت او خیلی متأسف شدم.
آن چیزی که از حسن باقری همیشه در ذهن من مانده این است که او هیچ وقت از نداشته ها گله نمی کرد و به داشته ها شاکر بود. یادم هست به من لیستی داده و چیزهایی خواسته بود که الان یادم نیست. من پنجاه شصت درصد آن را تهیه کرده بودم و همان ها، را که تهیه کرده بودم برایش فرستادم. بعد که او را دیدم یک کلمه هم راجع به آن مقدار که تهیه نکرده بودم با من حرف نزد. دائم می گفت: نمی دانی آن چیزهایی که فرستادی چقدر دستم را باز کرد و چقدر در کار ما تحوّل ایجاد کرد.
به او گفتم: من نصف چیزهایی را که خواسته بودی تهیه نکردم.
گفت: خب اگر می توانستی همه را تهیه می کردی.
و این گونه درک و فهم خویش را نشان می داد. اگر می توانستم حتماً همه نیازهای ایشان را تهیه می کردم، ولی امکانات نبود. من در جنگ زیاد شنیدم. البته بچه ها حق داشتند. من فقط گوش می کردم؛ یک بار هم جواب ندادم. همیشه مرا مسخره می کردند گفتند: کشتی حاج محسن روی آب است.
من هیچ چیز نمی گفتم، فقط نگاهشان می کردم.
