سپاه در اردیبهشت ماه سال ۵۸ تأسیس شد، البته در ۳ – ۲ ماه بعد از انقلاب تشکیلات مختلفی وجود داشت که مستقل عمل می‌کردند، همانند گروه نزدیک به شهید محمد منتظری و یا گروه نزدیک به نهضت آزادی و آیت الله لاهوتی که تهران را عملاً لبنانیزه کرده بودند و هر یک ساز خود را می زدند.
بالاخره همه این گروه ها تجمیع شدند و سپاه پاسداران شکل گرفت. من همان ایام در سپاه مشغول بودم که یک روز خبر رسید یکی از اعضای ارشد سازمان منافقین به نام سعادتی به جرم جاسوسی دستگیر شده است.
به دلیل اینکه سپاه مسئول صیانت از انقلاب بود و این موضوع هم بر می گشت به اصل انقلاب، سپاه در پرونده سعادتی وارد شد. از همان روز اول جار و جنجالی به راه افتاد. همسر سعادتی به نام جلال زاده هر روز می آمد در دفتر من در سپاه و داد و بیداد می کرد که باید سعادتی آزاد شود و او بی گناه دستگیر شده است…
انقلاب که پیروز شد، اینها خیال کرده بودند همه سیستم های امنیتی از بین رفته و هر کاری بکنند هیچ کس متوجه نمی شود و می توانند راحت برنامه هایشان را پیش ببرند. اما نمی دانستند بقایای ساواک هنوز فعال هستند و با دولت موقت همکاری می‌کنند و سپاه هم در جریان بود.
رابط شوروی زمانی که قرار بود پرونده مهم امنیتی و جاسوسی قبل از انقلاب را از سعادتی تحویل بگیرد سر قرار غافلگیر می‌شود و چون مصونیت دیپلماتیک داشت، دستگیر نمی شود اما سعادتی دستگیر می شود.
در واقع آن بخش از ساواک سابق سعادتی را دستگیر کرد که در زمان شاه مسئول ضد جاسوسی بود. اینها واقعاً افراد خبره و توانمندی هم بودند. مثلاً به خاطر دارم که به زبان های انگلیسی، فرانسوی و عربی مسلط بودند. از فاصله دور می‌توانستند لب خوانی کنند و یا آموزش های شنود و ضد شنود دیده بودند و انواع و اقسام کارهای جاسوسی و ضد جاسوسی به اینها آموزش داده شده بود.
به هر حال این بخش از باقی مانده های ساواک به خوبی توانست در مورد پرونده سعادتی عمل کند. این که تا سال ها بعد از انقلاب از نیروهای باقی مانده ساواک استفاده شد طبیعی بود چون کشور نیاز ضروری به تامین امنیت و کسب اطلاعات دارد و رکن رکین هر کشوری نیروهای اطلاعاتی و امنیتی آن هستند تا بتوانند آن کشور را از انواع تهدیدها حفظ کنند، به علاوه اینکه باید از تجربه آنها استفاده می شد که شد و بعدها در وزارت اطلاعات از دانش آن افراد بهره برداری کردند.
