برکناری امام جمعه

شخصی به نام هادی روشن روان همسر بهجت تیفنگچی – یکی از معاونان مسعود رجوی در عراق – توانسته بود با کمک تعدادی از همفکرانش، تشکیلاتی وابسته به سازمان مجاهدین در همدان به وجود آورد.

دو پسر حاج تقی عالمی دامغانی، امام جمعه وقت همدان هر دو با تشکیلات روشن روان همکاری داشتند که از مدتی این همکاری و سمپاتی به عضویت تبدیل شد. متأسفانه این دو پسر از طرف پدر حمایت معنوی و مالی می شدند و لوازم مورد نیاز نظیر ماشین و دستگاه ضبط صوت و … را از طریق پدر تأمین می کردند. آنها توانسته بودند با این حمایت ها و پشتیبانی ها مقدار زیادی اسلحه های سبک و سنگین و خودرو تهیه کنند و در اختیار تشکیلات سازمان مجاهدین قرار دهند.

روزی من ماشین تویوتایی در دست یکی از پسران دامغانی دیدم؛ این ماشین جزو اموال مصادره ای بود که از یکی از سردمداران رژیم طاغوت در همدان به دست آمده بود. از این رو به بچه ها دستور دادم که این ماشین را هر کجا دیدند توقیف و سرنشینانش را بازداشت کنند.
طولی نکشید که ماشین و دو فرزند آقای دامغانی را به سپاه آوردند. آقای دامغانی پس از اطلاع خیلی سریع به سپاه آمد و با حالتی ناراحت و عصبانی گفت که: این ماشین در اختیار پسران من است، چرا آن را توقیف کرده اید، بچه هایم چه جرمی مرتکب شده اند که بازداشت شده اند، من همین امروز با دفتر امام تماس می گیرم و می گویم که سپاه چنین توهین و ظلمی را در حقم روا داشته است، من با شما {خانم دباغ} برخورد می کنم و برکنارتان خواهم کرد، شما چه حقی دارید که با بچه های من چنین رفتاری کنید.

او امام جمعه وقت همدان بود و احترامش بر ما لازم، از این رو به هر شکل ممکن او را آرام کردم و قول دادم که برای حل و فصل موضوع و روشن کردن قضیه در اولین فرصت به منزلشان بروم.

طبق وعده و قولی که داده بودم به منزل حاج تقی دامغانی رفتم و نحوه فعالیت و عضوگیری سازمان مجاهدین را برایش تشریح کردم، در حالی که علت دستگیری فرزندانش را توضیح می دادم، احساس کردم که کس دیگری هم به حرف هایم گوش می دهد، با وجود احساس ناامنی و بی اطمینانی، سخنانم را جمع و جور کردم و پیش از این که خداحافظی کنم، سریع بلند شدم و پاورچین پاورچین از پله ها پایین آمدم، در اتاقی را در طبقه اول باز کردم و دیدم بله! خانم آقای دامغانی ضبط صوتی را کنار دستگاه آی فون گذاشته و حرف های ما را گوش می دهد و ضبط می کند.

آن خانم با دیدن من حسابی جا خورد و گفت: سلام! ببخشید! شما این جایید! بفرمایید تو!!

دست و پایش را گم کرده بود و نمی دانست که چه بگوید. گفتم: ای خائن.

گفت: هیچ معلوم است که چه می گویید؟

گفتم: تو هیچ معلوم است که چه غلطی می کنی!؟

گفت: حواست باشد تو داری به همسر امام جمعه توهین می کنی!

گفتم: این زن امام حسن {ع} بود که به امام حسن {ع} سم خوراند، اگر به خاطر آبروی آقای دامغانی و نیز انقلاب نبود، همین الآن دستبند به دستت می زدم و می بردمت.

در یک لحظه دست انداختم و آی فون و ضبط صوت را برداشتم و تا خواستم از در بیرون بیایم، آقای دامغانی نیز پایین آمد و گفت: خواهر دباغ! شما که هنوز این جایید؟

گفتم: بله آقا! آمده ام تا شبکه جاسوسی خانم شما را بر هم بزنم.

حاج آقا گفت: این دیگر چه حرفی است؟!

گفتم: این خانم با ضبط صوت و آی فون صحبت های ما را ضبط می کرد.

آقای دامغانی گفت: در اتاق بالا که میکروفون نیست.

به طعنه گفتم: چرا به زیر عبا و یا تشک خود نگاه نمی کنید!

این حرف به او برخورد و شروع به جر و بحث کرد، من که نتیجه ای از بحث با او نگرفتم به همراه لوازم جاسوسی مکشوفه بیرون زدم. بعد از این اتفاق سریع به خدمت امام رسیدم تا خودم با سند و مدرک گزارش لازم را ارائه کنم.

حضرت امام پس از وقوف به مسئله فرمودند: هر طور که صلاح می دانید عمل کنید، لیکن انقلاب هم حفظ شود.

امام بر روی نمایندگان و ائمه جمعه خیلی حساس بودند، می خواستند طوری عمل شود که شأن اسلام و انقلاب زیر سئوال نرود. پس از مدتی در بازرسی و تفتیش خانه آقای دامغانی از زیرزمین و زیر حوض، چند قبضه سلاح کشف شد و خبر آن به محضر امام رسید. امام نیز او را از امامت جمعه همدان خلع کردند و آقای حاج رضا فاضلیان را به جای او برگزیدند.